Eerder deze week werkte ik met een groep begeleiders van participatiegesprekken rond weerstand.

De leervraag: wat als weerstand zich onverwacht opdringt (en dreigt op je te springen) als je een gesprek of een proces begeleidt?

Een van de modellen die mij hier heel hard in helpt is het model van Otto Scharmer: Theory U. In combinatie met het gedachtengoed van zelfdeterminatie achter Transformative Mediation.

Grote weerstand kan de vorm krijgen van boosheid, frustratie (fight) of juist platvallen, stilte, er geen beweging in krijgen (freeze), mensen aan de gesprekstafel die mentaal lijken uit te loggen (flight), of het schijnbaar gezellig en warm met elkaar omgaan, terwijl er gespreksinhoudelijk heel hard aan de oppervlakte gebleven wordt (fawn).

Ga je dan versnellen, oplossingen zoeken, heel hard werken om ze mee te krijgen? Of ga je dan vertragen, om ruimte te geven aan wat er leeft en speelt, maar niet gezegd geraakt?

En wat als vertragen je doet verzanden in stilstand?

• Je hoofd openzetten voor andere manieren van kijken naar de materie op de gesprekstafel, de mensen aan de gesprekstafel en de situatie. Dat is een eerste stap om hetgeen gebeurt, vanuit andere ogen te kunnen zien dan die manieren waarop jij meestal kijkt.
• Je hart openzetten om te verbinden met wat er leeft en speelt, zodat het je mee kan nemen in diepe voeling krijgen met hetgeen er is. Deze soort van dieper gewaarworden is een tweede stap in vertragen.
• Nog steeds uit het doen blijven, blijven staan, je willen, je bereidwilligheid openzetten voor wat er is en wat er wil zijn. Zodat je in volle verbinding met de situatie, de mensen rond de tafel, de weerstand ook, present kan zijn, mee kan dragen. Dat is de derde stap in vertragen.

En hoe geraak je daar weer uit? Want je wil ook niet in inactie blijven hangen. Hoe kom je dan tot die actie die nodig is, passend is, helpend is?

Dat was een van de vragen die in de leergroep leefde.

Het antwoord dat Theory U geeft is: door verbonden co-creatie geraakt je in zinvolle actie en interactie. Volgens mij kan je dat soort co-creatie ook wel improviseren noemen.

Toen ik het filmpje van Stefan Perceval en Bobbejaan zag en vooral hoorde, dacht ik meteen aan de vorming van deze week: https://www.instagram.com/reel/C756iI5NcQQ/

Stefan en Bobbejaan hebben ongetwijfeld hun harten voor elkaar opengezet om met elkaar te verbinden, om met de muzieknoten die er waren te verbinden, om met de stem die er was te verbinden. Ze hebben ongetwijfeld hun harten en ook hun willen met elkaar en met de omgeving verbonden. Om te voelen waar het heen wou. Alleen zo kon deze prachtige co-creatie ontstaan, toch? Dit improviseren vanuit verbondenheid. Dit op elkaar inspelend communiceren met klanken.

En dat 'boenk erop zitten', is volgens mij het resultaat van de kwaliteit van vertragen. Alleen als je eerst samen vertraagt, kan je er daarna boenk opzitten.

Dank je wel voor dit voorbeeld van co-creëren in diepe verbinding!

Ik neem het graag mee in een volgende vorming.